شعر سوم محرم

از لـات هـای کـوچـه ، بَـرَم حـرف می زنـنـد

عـمـه ،،، ز پـاره ی جـگـرم حـرف می زنـنـد

سنگی بـه دست بـچه و پیر و جوانشان

گـویـا کـه از سـر پـدرم حـرف می زنـنـد

وقتی که زجر چکمه ی خود می کند تمیز

مـَردم ز درد ایـن کـمـرم ، حـرف می زنـنـد

هـم می زنـنـد بـر تـن مـن، کـعـب نـیـزه هـم

از زخـم هـای بـال و پـرم حــرف می زنـنـد

قَـدّم بـه ارتـفـاع لـگـدهـا نـمی رســـیـد ....

از ضـربه ای که زد بـه سرم حـرف می زنـنـد

از دامـنـی کـه ظـهـر عـطـش گـُر گـرفـت و از

بـی حـرمـتـی بـه اهـل حـرم حـرف می زنـنـد

نُـقـل مـجـالـس اسـت هـمـیـن واژه ی "کنیز"

ایـن جـا ز واژه ی "بـخـَرَم" حـرف می زنـنـد !!!

سـروده ی آقای جعفر ابوالفتحی

شاید بیت آخر شعر بالا برای یک عُمر گریه بر حضرت رقیه سلام الله علیها کافی باشد! اینکه به دختر ارباب ما به چشم کنیزی نگریستند مصیبتی عظیم است که جای مُردن دارد و شاعر چه زیبا این را سرود.

ازت بپرسم راستی یه چیزی

بـگو بابایی ، چـیـه کـنیـزی ؟!