شعر ولادت حضرت رقیه سلام الله علیها ( شکفت خنده ی ارباب )

بهار ، رويش او را به صحن گلها خواند

نسيم ، آمدنش را به گوش دريا خواند

شبي كه آمد و گل شد، سپيده ميباريد

   فرشته بر قدم نو رسيده مي باريد    

 طلوع ِ طلعت او را بنفشه آذين بست 

هزار دسته شقايق هزار نسرين بست

سحر ستاره ي گل را به باغها پاشيد

زمين غبار رهش را به آسمان بخشيد

هزار خرمن خوش رنگ خوشه ي خورشيد

    هزار دامن گل از هزار ياس ِ سپيد       

چه دلنشين و شگفت و چه ناز و زيبا گفت

شبي كه غنچه ي لب را گشود و بابا گفت

 طراوتِ نفسش جان به باغبان ميداد 

تبسمش به خداوند عشق جان ميداد

گرفت تنگ در آغوش و بوسه افشاندش

چو جانِ رفته ز تن روي سينه خواباندش

  دوباره آتش شوقش ز دل زبانه گرفت  

شكفت خنده ي ارباب و اين ترانه گرفت

   بگو دوباره قرارم بگو بگو بابا  

ستاره ي شبِ تارم بگو بگو بابا

چه عاشقانه به گوش سماء، ثريا گفت

   دل از حسين ربود و دوباره بابا گفت